ขี้ไต้ ๑ หมายถึง น. ส่วนของไต้ที่ใช้เป็นเชื้อไฟหรือส่วนของไต้ที่จุดและเขี่ยให้ร่วงหล่นลง.
(ปาก) ว. เลวทราม เช่น จงหลีกเลี่ยงเสียให้พ้นคนขี้ถัง. (สุภาษิตสุนทรภู่).
น. เถ้า.
ดู มูล ๓.
น. ชื่อโรคเรื้อนชนิดทําให้มือกุดเท้ากุด.
ว. ไม่คม, ไม่ฉลาด, เซ่อ. น. ความโง่ เช่น ขยายขี้เท่อ.
น. ขี้ที่ค้างอยู่ในลําไส้เด็กที่คลอดใหม่.
น. ที่ดินที่ไถและคราดเป็นต้นแล้วทำให้เป็นโคลนเป็นตมเพื่อตกกล้าเช่น ทําขี้เทือกตกกล้า, เทือก ก็ว่า.